oktober 2015
Verdriet is drie sokken
een te weinig of een te veel
en altijd ergens een
helemaal alleen
Onlangs kreeg ik een mailtje waarin een oma vertelde over haar kleinkind van tien, dat na het horen van de verdrietige dood van de vader van haar hartsvriendin zich geen raad wist: Ze kon zich
niet uiten, was verkrampt. Tot haar moeder het titelgedicht van Verdriet is drie sokken voorlas. Toen brak ze en moest vreselijk huilen.
Het maakte de dingen niet minder erg, schreef haar oma, maar het hielp om te gaan praten. Daarna hebben ze het gedicht met het vriendinnetje gelezen en hebben de meisjes het samen voorgelezen op
de begrafenis.
Het mailtje had als onderwerp Hoe een gedicht kan ‘helpen’. Helpen stond tussen haakjes en terecht. Zoals Herman de Coninck ooit schreef:
Poëzie
Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt:
mijn miniatuurmensje,
mijn zelfgemaakt verdrietje,
en het helpt niet;
zoals je een hand op
haar hete voorhoofdje legt,
zo dun als sneeuw gaat liggen,
en het helpt niet:
zo helpt poëzie.