januari 2017
Gaat iemand uit mijn familie-, vrienden- of kennissenkring trouwen, negeer ik de cadeautip op de trouwkaart: een envelop met inhoud. Elk a.s echtpaar krijgt van mij Judith Herzbergs
gedichtenbundel 27 liefdesliedjes, een bewerking van Het Hooglied, met in lied 15 de onsterfelijke zin: En helemaal onderaan houd ik van zijn tenen.
Onlangs kreeg ik, Herzbergs uitgeverij, de Harmonie, een gebonden editie van haar proëziebundel Er was eens en er was eens niet opgestuurd, ter opluistering van de jaarwisseling
2016/2017.
Bladerend in de bundel las ik op pagina 25 onder de titel In Israël het volgende:
Een mooi boek, dacht ik, maar nee, zegt iedereen,
bij een bruiloft worden geen cadeaus meer gegeven
maar cheques. Er schijnt zelfs een handleiding te zijn
gepubliceerd (in boekvorm) waarin aangegeven
wordt welke bedragen gepast zijn bij welke relaties.
Eigen kinderen, daar zal geen regel voor te geven
zijn, maar kinderen van tantes, neven, nichten,
zakenrelaties, als die gaan trouwen, daar staan vaste
bedragen voor.