Elke week ziet Ionica Smeets in haar zaterdagse column in de Volkskrant een
getal. Wat zou zij zien bij het getal 6500?
Ik zie er een schuldig getal in, een getal dat staat voor het aantal arbeidsmigranten dat is gestorven tijdens werkzaamheden aan de bouw van de stadions in Qatar en de noodzakelijke
infrastructuur als wegen en hotels. Er moet gevoetbald worden. Ook door onze jongens.
Kun je ze dat kwalijk nemen? Misschien niet, al had ik het geweldig gevonden als Oranje in navolging van de voetballers van Australië zich hadden uitgesproken tegen de misstanden in Qatar. In een
door alle zestien spelers uitgesproken videoboodschap laten zij onder andere het volgende weten: ‘Het besluit om het WK in Qatar te houden heeft geleid tot veel leed en letsel voor veel
arbeidsmigranten. Deze mensen zijn geen statistieken. Net als de migranten die ons land hebben gevormd, willen zij door moed en doorzettingsvermogen een beter leven krijgen.’
Het Nederlands Elftal speelt zijn eerste wedstrijd op 2i november om 17:00
uur Nederlandse tijd. Ik hou van voetbal, om te doen (ik speel nog elke zondagochtend een partijtje 7 tegen 7), én om te kijken.
Een ingezondenbrievenschrijver liet onlangs in de Volkskrant weten: ‘Ik ga zeker kijken naar het WK voetbal, opdat al die arbeiders in Qatar niet voor niets zijn gestorven.’
Ik weet het niet, het klinkt mij toch te veel als ‘Deze wedstrijd is mede mogelijk gemaakt door 6500 dode arbeidsmigranten.’
Start de tune: bloed, zweet en tranen.