Eb en vloed

Ik las het op de mail. Dr. Boot overleden, stond er in de onderwerpbalk. De huisarts van ons gezin, van toen ik nog kleine kleren droeg.
Bijna veertig jaar geleden bracht ik een bezoek aan zijn praktijk aan de Haagweg in Loosduinen en schreef er stukje over in De Humanist, waarvoor ik toen columnist was: ‘De dokter heeft Mooi meegenomen gelezen, vertelt hij. Ik weet het. Mijn moeder heeft het op een van haar maandelijkse controlebezoeken trots aan hem laten zien. Hij verkeerde in de veronderstelling dat hij het boek mocht houden, mijn moeder durfde het aan het eind van het consult niet terug te vragen.’
De dokter wilde de schrijver die hij vroeger als patiënt had gehad wel weer eens ontmoeten; ik op mijn beurt was nieuwsgierig naar de man die mijn vader toen de kanker was uitgezaaid en er geen redden meer aan was, bij de hand had genomen en met hem was meegelopen naar het eind van zijn verhaal.
Restte de zorg voor mijn moeder, die nu weduwe was: ‘Sinds de dood van mijn vader (…) gaat zij eens per maand voor controle naar het spreekuur. Ze wordt gewogen en haar bloeddruk wordt gemeten, waarna de dokter vraagt hoe het met haar gaat. Honderduit praat mijn moeder over haar kinderen en kleinkinderen (…). Ze praat over haar vreugde, maar vooral over haar angsten en zorgen. (…) Soms kan de dokter het niet alleen af en schrijft hij haar wat valiumtabletjes voor die meestal onaangeroerd in het doos bewaard blijven. Voorschrijven is belangrijker dan innemen.’
En dat twintig jaar lang, tot ook mijn moeder aan de hand van de dokter meeliep naar het einde van haar reis.
Een paar jaar geleden bezocht ik de dokter opnieuw, nu op zijn huisadres. Ik vroeg hem naar het geheim van zijn dokterschap.
‘Compassie met distantie,’ was zijn antwoord. ‘Met de nadruk op compassie én op distantie,’ voegde hij eraan toe.
Ik had een exemplaar van mijn prentenboek De vuurtoren voor hem meegenomen, een verhaal over eb en vloed, over generaties die gaan en komen, dat leek me wel passend. Ik kon het boek weer mee terugnemen, hij liet me zijn boekenkast zien, daar stond het boek al, tussen een rijtje Meinderts.
Hij had prostaatkanker, vertelde hij: ‘Op mijn leeftijd kan dat heel lang duren.’
Dokter Boot, drager van de stadspenning van de gemeente ’s Gravenhage, is uit de tijd gekomen. Ik hoop dat iemand hem toen de tijd daar was, bij de hand heeft genomen en hem begeleid heeft naar het eind van zíjn verhaal.