Eén oorlog tegelijk, wenste Jeroen van Merwijk de wereld toe. De wereld is doof en Jeroen is dood. We vechten elkaar de tent uit en brandschatten de aarde, eigen belang eerst, het is me droef te
moede, de mensheid is een mislukte diersoort.
Laten we er maar mee ophouden, we geven nog één feest, iedereen zuipt en vreet en naait, wil de laatste mens het licht uitdoen. De wereld aan de mieren.
En toen las ik in Trouw een interview met filosoof Ingrid Robeyns, auteur van Limitarisme. Pleidooi tegen extreme rijkdom. Ze sprak over de disproportionele invloed van mensen die
de ideologie van het neo-liberalisme aanhangen. Kunnen we de rijken nog een halt toe roepen? Robeyns: ‘(…) uiteindelijk zijn het mensen die dingen in gang zetten.(…) het aantal mensen dat lid
is van een partij of een vakbond gaat al jaren achteruit. Word lid! Informeer je, abonneer je op een krant. Je kunt je informatie niet van X of Facebook halen, want die staan vol met leugens
(…) Wat nodig is dat we onszelf als burgers zien en niet alleen als consumenten. En dat wij, als burgers, ons onze samenleving toe-eigenen.’
Spijker op de kop, ook op die van
mij. Ik heb me iets te lang lekker kankerend langs de zijlijn goed gevoeld, het is tijd het veld in te lopen en actief mee te doen.
Lid van een vakbond was ik al, ik lees Trouw en de Volkskrant, ben van X en Facebook af, maar vanaf vandaag ook lid van de PvdA en GroenLinks en ik heb me aangemeld als vrijwilliger
bij het Rode Kruis, ontbijten uitdelen aan kinderen in Overvecht.
Zuipen en vreten en naaien kan altijd nog.